گوگوش در بیمارستان بنیاد فرح بهلوی

حدودا سال 1357_1356 بود ،بيمارستان بنياد ملكه ی پهلوی كه بيمارستان قلب بود ، از گوگوش ،عارف،ستار،رامش برای اجرای برنامه برای مسئولين و كارمندان و بيماران بيمارستان دعوت كرده بود .
ما يعنی من و مادربزرگم كه ترك هم بود رديف اول نشسته بوديم .
وقتی گوگوش رو صحنه اومد همه بلند شدن و مدتی همين طور ايستاده شروع به تشويق او كردند.
گوگوش يك بلوز و شلوار تنش بود و موهاش كوتاه و تا روی شونه هاش بود
صورتش بسيار زيبا بود شبيه دختر های 18 ساله بود .و خيلی هم خوش تيپ بود
بعد از اينكه برنامه تمام شد .گوگوش كه برای رفتن تو ماشينش نشسته بود تا بره ،مادربزرگم به طرفش ميره و سرش رو تو ماشين ميكنه و به تركی به گوگوش ميگه:گوگوش سن نه ناناز سان،سن نه مارال سان .
گوگوش هم سرش رو خيلی زيبا تكون ميده و يه لبخنده مليح میزنه و مرسی مرسي ميگه و تشكر ميكنه و ميره .هنوز هم كه سال هه میگذره من اون روز رو فراموش نكردم و نمی كنم و اين اميد رو دارم كه بازم بتونم ببينمش.

H.SH